Federico García Lorca kochał Barcelonę i Catalunyę. W liście do swojego przyjaciela z Granady, partnera spotkań towarzyskich w młodości z Granady, Melchora Fernándeza Almagro, dziennikarza, a później historyka i naukowca, mówi bardzo wyraźnie: „Z drugiej strony Barcelona to coś innego, nie jest. prawda? Oto Morze Śródziemne, duch, przygoda, wzniosłe marzenie o doskonałej miłości. Są palmy, ludzie ze wszystkich krajów, zaskakujące reklamy, gotyckie wieże i bogata miejska fala… Cóż za przyjemność poznać to powietrze i tę pasję! Nie dziwię się, że mnie pamiętają, bo z nimi wszystkimi bardzo się zaprzyjaźniłem i moja poezja została przyjęta tak, jak na to nie zasługuje. Sagarra miała ze sobą uściski i koleżeństwo, których nigdy nie zapomnę. Poza tym jestem wściekłym katalończykiem, bardzo współczuję ludziom tak zbudowanym i mającym dość Kastylii.”.